U heeft er voor gekozen om niet te worden gereanimeerd en dat is uw goed recht. Met een niet-reanimerenpas maakt u dat besluit bekend. Echter EHBO’ers en BHV’ers worden opgeleid om in geval van nood snel en doeltreffend te handelen. Daarin past niet dat zij eerst iemands zakken gaan nazoeken of er misschien een niet-reanimerenpas aanwezig is. Zij zijn bovendien niet gekwalificeerd, noch bevoegd om te beslissen over leven of dood (uiteraard tenzij daarover geen enkele twijfel kan bestaan). Voor hulpverleners kan dit onderwerp tot onzekerheid leiden. Hieronder staat de juiste benadering hiervoor:
1. Wel reanimeren; wanneer je een slachtoffer eerste hulp onthoudt, kun je zelf strafbaar zijn.
2. Er is geen tijd om te zoeken of iemand een niet-reanimatieverklaring in zijn zak heeft. Alleen een niet-reanimeren penning die om de hals hangt, is geldige wilsverklaring. Anders moet je helpen, daar ben je hulpverlener voor.
3. Zelfs als een familielid zegt dat er zo’n verklaring is, kun je daar niet op afgaan.
4. Je moet de familie en omstanders duidelijk maken dat elke seconde telt en dat er dus geen tijd is om te zoeken. Mits er een niet-reanimeren penning om de hals hangt.
5. De – gefundeerde – beslissing de behandeling al of niet te staken kan pas in het ziekenhuis worden genomen.
6. Indien nabestaande de hulpverlener toch aansprakelijk stellen, zal de rechter oordelen of er goed gehandeld is. Hij kijkt naar de afwegingen, de intentie en verantwoordelijkheden van de hulpverlener en dan is het uiterst onwaarschijnlijk dat er een veroordeling of aansprakelijkstelling volgt.
7. Wat zou er gebeuren als een slachtoffer – dat wèl gereanimeerd wil worden – zou overlijden omdat er te lang naar een mogelijke verklaring is gezocht?
Niet reanimeren penning is geldige wilsverklaring